Medicinska sestra (tehničar) ima značajnu ulogu u lečenju i nezi pacijenata obolelih od malignih bolesti. Tokom primene radioterapije, medicinska sestra preduzima sve mere i postupke, realizuje intervencije u cilju pružanja adekvatne nege, duhovne i psihosocijalne podrške1 . Odnos između medicinske sestre i pacijenta treba da bude interaktivan i pun poverenja, a to je moguće postići pružanjem kvalitetne zdravstvene nege, što zahteva posedovanje praktičnih veština, ličnih kvaliteta i znanja. Takođe, medicinska sestra predstavlja važanu kariku u multidisciplinarnom timu. Ona najviše vremena provodi sa pacijentom i njegovom porodicom, najkompetentnija je u proceni pacijenta i njegovih simptoma2 . Takođe je najčešći prenosilac informacija između pacijenta i drugih članova tima, u tome mora biti konkretna i tačna.

Mnogi pacijenti se plaše zračenja, što čini pripremu pacijenta i njegove porodice još značajnijom. Sestre bi trebalo da daju informacije o koristima zračne terapije u lečenju raka, procesu planiranja zračenja, šemi zračenja, kao i o aktivnosti samog pacijenta u cilju preveniranja propratnih neželjenih efekata zračenja, u odnosu na svakog pojedinog pacijenta. Od naročitog je značaja posvetiti vreme razgovoru sa pacijentom, njegovom porodicom i pružiti podršku3 . Neophodno je da se zadovolje mere zaštite bazirane na principima vremena, udaljenosti i metalnih blokova. Zdravstveno osoblje treba da provede što manje vremena u blizini pacijenta, sa radioaktivnim izvorima, kao i njegovoj sobi, uz maksimalno korišćenje olovne zaštite. Stepen sporednih efekata zavisi od mnogih faktora, što uključuje volumen tkiva koji se zrači, ukupne dnevne doze zračenja, metode zračenja i određene individualne faktore4 . Akutna reakcija, na primer kod kože, dešava se tokom zračenja i uopšteno govoreći, povlači se za 2-4 nedelje po završetku kompletnog zračenja. Kasni sporedni efekti mogu da se pojave nekoliko meseci nakon kompletnog zračenja i mogu trajati duži vremenski period.